Зайкава хатка
Белорусская народная сказка /на белорусском языке/
Жылі-былі ў адным лесе лісіца і заяц. Жылі яны адзін каля другога блізка. Прыйшла восень, стала холадна, уздумалі яны сабе хаткі збудаваць. Вось лісіца узвяла сабе хатку са сняжку, а заяц – з пяску. Пражылі зімку, дачакаліся вясны. У лісіцы хатка растала, а зайчыкава – выстаяла. Прыйшла лісіца, выгнала зайчыка, стала сама там жыць у яго хатцы. Сядзіць зайка пад бярозай і плача. Ідзе воўк.
– Чаго ты, зайка, плачаш?
– Як жа мне не плакаць? Жылі мы з ліскай блізка. Стала холадна, збудавалі мы сабе хаткі. Я сабе – з пяску, а лісіца – са сняжку. Прыйшла вясна, яе хатка растала, а мая выстаяла. Яна мяне выгнала з маёй хаткі і сама цяпер жыве там. Вось я сяджу ды плачу. Падсабі гора гараваць.
– Ну, хадзі, я яе выганю.
Пайшоў воўк, стаў на парозе:
– Вылазь, ліса, вон! Бо скіну з печы, паб’ю табе плечы!
А лісіца не лезе з печы дый гаворыць:
– Мой хвост шорсткі, як дам – дык павалішся!
Спалохаўся воўк лісінага хваста, пабег і зайца кінуў. Сеў заяц зноў пад бярэзінаю і плача. Ідзе па лесе мядзведзь. Убачыў зайку дый пытае:
– Чаго ты, зайка, плачаш?
– Як жа мне не плакаць? Жылі мы з ліскай блізка. Прыйшла восень, пабудавалі мы сабе хаткі. У яе хатка са сняжку, а ў мяне – з пяску. Прыйшла вясна, лісчына хатка растала, а мая выстаяла. Яна мяне выгнала з тае хаткі, сама там жыве. А я сяджу ды плачу. Падсабі гора гараваць.
Пайшоў мядзведзь лісіцу выганяць. Узыйшоў на парог, а лісіца і пытае:
– Хто там? Мой хвост шорсткі, як дам, дык павалішся!
Спалохаўся мядзведзь таго хваста, кінуў зайца ды бегчы. Зноў сеў зайчык пад бярозай і жаласна плача. Аж ідзе па лесе певень. Убачыў ён зайку і пытае:
– Чаго ты, зайка, плачаш?
Зайка стаў жаліцца пеўню:
– Жылі мы з лісіцай блізка. Узвялі сабе хаткі побач. Я сабе – з пяску, а лісіца – са сняжку. Прыйшла вясна, лісіцына хатка растала, а мая выстаяла. Яна мяне і выгнала з маёй хаткі.
– Пайду-тка я яе выганю!
Плача зайка, не верыць.
– І дзе табе, Пеця, выгнаць? Воўк гнаў – не выгнаў, мядзведзь гнаў – не выгнаў.
– Не, хадзі, паспрабуем.
Вось і пайшлі. Увайшоў певень у хату, стаў на парозе і крычыць:
– Я пятух-чабятух, на кароткіх нагах, на высокіх пятах, нясу касу на плячы, хачу ліску засячы!
А лісіца і кажа:
– Мой хвост шорсткі, як дам, дык павалішся!
А певень не спалохаўся, скочыў з парога на падлогу і зноў крычыць:
– Я пятух-чабятух, на кароткіх нагах, на высокіх пятах, нясу касу на плячы, хачу ліску засячы!
А яна адказвае:
– Мой хвост шорсткі, як дам, дык павалішся!
А пятух усё бліжэй, бліжэй падыходзіць ды як ускочыць на пяколак! А лісіца скок з печы далоў, певень да яе, а яна – за парог! А зайка і дзверы за ёй зачыніў! І сталі зайка з пеўнем удвух жыць.
